دوستی دارم که می گفت چند روز پیش برای افطار دعوت بودیم خانه ی یکی از آشنایان، همه دور سفره نشسته بودیم، درست لحظه ای که ربنا از تلویزیون پخش شد، همگی بالاتفاق به همدیگر تعارف کردند که بفرمایید افطار کنید، یعنی ربنا را به مثابه اذان تلقی می کردند. حال یا واقعا اینگونه بود، یا اینکه برای ما فیلم بازی می کردند. دوستم می گفت بعد ها فهمیدم که هیچ کدام آن ها روزه نبوده اند و صرفا جهت دور هم بودن افطاری داده بودند. آری؛ برای برخی «ربنا» همان اذان است و «افطار» همان سفره های هفت رنگ. وقتی فلسفه روزه را، نخوردن و ننوشیدن بدانیم، همین می شود که افطار فرصتی می شود برای دلی از عزا در آوردن.
رمضان که می آید، آن ها که نمی خواهند روزه بگیرند؛ همگی از زخم معده گرفته تا سنگ کلیه، کل بیماری هایشان عود می کند. این می شود که وقتی از کوچه های شهر می گذری، می بینی مثل رستوران ها «غذا حاضر است!». بعضی وقت ها که در این ماه به خیابان می روی، با صحنه هایی مواجه می شوی که فکر می کنی بعضی ها از اسلام فقط پوستینش را پوشیده اند؛ یکی بیخیال، سیگار به دست می چرخد در خیابان ها، دیگری کرکره‌ی مغازه اش را پایین آورده می سپاردش به شاگرد مغازه کناری تا برود برای صرف نهار، دیگری نشسته جلوی مغازه اش و نان می خورد، تذکر که می دهی، بغل دستی اش می گوید فکر کنم بیچاره گرسنه شده واسه همین نون میخوره!! یا می گویند:« إ ماه رمضون شده مگه؟» و یا می گویند: «ما رو تو قبر شما نمیذارن»، «به شما ربطی نداره» و یا «چهار دیواری اختیاری».بغل دستی هایشان می شوند کاسه داغ تر از آش، و تا میخواهی از حق دفاع کنی، میبینی طرفدارهای باطل بیشتر و مُصر تر اند انگار! کاش برخی هامان اندازه احترامی که به قوانین شهری و اجتماعی می گذاریم، قدری هم قوانین الهی را می پذیرفتیم و عمل می کردیم.
بیـ... رنگـ... :
یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ وَ یا ذُخْرَ مَنْ لا ذُخْرَ لَهُ
هوای همه را داری ..
