بی رنگی

اگر مقصد پرواز است؛ قفس ویران بهتر، پرستویی که مقصد را در کوچ می‌یابد، از ویرانی لانه‌اش نمی‌هراسد...
 ا

حلقوم ها را می‌توان برید، اما فریادها را هرگز؛ فریادی که از حلقوم بریده برمی‌آید، جاودانه می‌ماند... «شهید سیّد مرتضی آوینی»



بی رنگی

خیلی ها اهل هنر بودند
اما؛
هنر انقلاب اسلامی را،
تو با قلمت معنا کردی...

دریـــــــچــــــــه

تو عشقي و تو را عشق است

روايت كن فتح آخر را..

آويني، آواي دين بود، در دنياي دون...

او را از آستين خالي ِ دست راستش خواهي شناخت، چهره ي ريز نقش و خنده هاي دلنشينش نشانه بهتريست، مواظب باش، آن همه متواضع است، كه او را در ميان همراهانش گم ميكني، اگر كسي او را نمي شناخت، هرگز باور نمي كرد كه با فرمانده لشكر امام حسين رو به روست...

مصطفاي خوبي ها..

قلمم می هراسد، ناگاه از رفتار باز می ماند.. چون رازی در پس آن نوک سیاهش در درون دارد، حاجی نمی دانم که بگویم این تو بودی که به شهادت آبرو بخشیدی، یا شهادت بود که با تو آبرومند شد...

حاجی قلب همه بچه ها رو ربوده بود...حاجی برای بسیجیهاش بی تاب بود و بسیجیها هم برا حاجی...

روشن فدایی ولایت و عاشق نور بود نه ظلمت جهل..

كدامين سو را نظاره مي كني؟

صيادي كه صددام در پي اش بود..

ای لشکر صاحب الزمان... چه آمادگی اي داری تو !

مردان آهنین! آری؛به واقع آهنین بودند کالجبل الراسخ...


˜Ï Ìãáå åÇí ÔåíÏ Âæíäí

˜Ï Ìãáå åÇí ÔåíÏ Âæíäí

Instagram


رنگ، تعلق است و بی‌رنگی در نفی تعلقات. اگر بهار ریشه در زمستان دارد
و بذر حیات در دل برف است که پرورش می‌یابد، یعنی مرگ آغاز حیاتی دیگر است و راه حیات طیبه اخروی از قلل سپید و پربرف پیری می‌گذرد. «موتوا قبل ان تموتوا» یعنی منتظر منشین که مرگت در رسد؛ مرگ را دریاب؛ پیر شو پیش از آنکه پیر شوی،
و پیری بی‌رنگی است.
***
مــا، اهل ولایــت هستیم
و همه چیـزمان؛ در گـرو ِهمیـن
اهلیت است.
«شهید سیّد مرتضی آوینی»


تـو می آیی
شهیـدان نیز بـاز می گردند،
و آویـنـی روایــت می کند؛
فـتـح نـهـایـی را..

حـــديـــث هــفـــتــه

امام على علیه السلام فرمودند:

اَلْمُؤْمِنُ حَيىٌّ غَنىُّ مُوقِرٌ تَقىٌّ؛

«مؤمن، با حيا، بى ‏نياز، با وقار و پرهيزگار است.»

[عیون الحکم و المواعظ(لیثی) ص 55 ، ح 1425]


«آرشيو احاديث»

مـعــرفــی کــتــاب

نام کتاب: یادت باشد...

نویسنده: رسول ملاحسنی

تعداد صفحات: 378 

***

کتاب «یادت باشد» عاشقانه‌ترین کتاب شهدای مدافع حرم برای شهید پاییزی دفاع از حریم عقیله عقلا زینب‌کبری است که در پاییز سال 89 به کربلا رفت، در پاییز سال 91 عقد کرد، در پاییز سال 92 ازدواج کرد و نهایتاً در پاییز سال 94 به شهادت رسید!

طراحی جذاب جلد این کتاب گویای همین غربت همسرانه از جنس پاییز است که کتاب«یادت باشد» را بیش از هر چیزی به کتابی سراسر عشق و محبت و دلدادگی بدل کرده است، عشقی که شاید در زندگی زمینی به جدایی رسیده باشد اما این تعلق خاطرها هیچ‌گاه کهنه نمی‌شود.

کتاب «یادت باشد» استعاره‌ای از تمام یادت باشدهای همسران شهدای مدافع حرم است که در لحظات وداع تقدیم گام‌های راسخ این مردان از خودگذشته کردند، یادت باشد از همان جمله معروف شهید حمید سیاهکالی‌مرادی روز قبل از اعزام به سوریه آغاز می‌شود که خطاب به همسرش گفت: «دلم را لرزاندی اما ایمانم را نمی‌توانی بلرزانی!»، یادت باشد قصه رباب‌های سرزمین ماست که زینب گونه صبوری پیشه کرده‌اند و پرچم پاسداری از حریم حرمت این زندگی عاشقانه را به دوش می‌کشند.

در متن پشت جلد کتاب«یادت باشد» این گونه آمده است:

سر سفره که نشست گفت: «آخرین صبحونه رو با من نمی‌خوری؟!»؛ با بغض گفتم: «چرا این طور میگی؟ مگه اولین باره میری مأموریت؟!»؛ گفت: «کاش می‌شـد صداتو ضبط می‌کردم با خودم می‌بردم که دلم کمتر تنگت بشه». گفتم: «قرار گذاشتیم هر کجا که تونستی زنگ بزنی، من هر روز منتظر تماست می‌مونم منو بی خبر نذار».

با هر جان کندنی که بود برایش قرآن گرفتم تا راهیش کنم، لحظه آخر به حمید گفتم: «حمید تو رو به همون حضرت زینب(س) هرکجا تونستی تماس بگیر». گفت: «جور باشه حتماً بهت زنگ می‌زنم، فقط یه چیزی، از سوریه که تماس گرفتم چطوری بگم دوستت دارم؟ اونجا بقیه هم کنارم هستن، اگه صدای منو بشنون از خجالت آب میشم»؛ به حمید گفتم: «پشت گوشی به جای دوستت دارم بگو یادت باشه! من منظورت رو می‌فهمم». از پیشنهادم خوشش آمده بود، پله‌ها را که پایین می‌رفت برایم دست تکان می‌داد و با همان صدای دلنشینش چندباری بلند بلند گفت: «یادت باشه! یادت باشه!» لبخندی زدم و گفتم:«یادم هست! یادم هست!».

کتاب یادت باشد، کتابی که با روایتی ساده لب را می‌خنداند و چشم را می‌گریاند تا همه یادمان باشد این اشک‌ها و لبخندها، این آرامش امروز را مدیون رشادت شهدای مدافع حرم و صبر زینی همسرانشان هستیم.


«آرشيو معرفي كتاب»

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «روزه خواری» ثبت شده است

هم‌مسیر بودیم با یکی از همکلاسی ها، صحبت از درس و امتحانات و نمره و استاد بود. میگفت:«تاریخ سه امتحانمان در ماه رمضان است، من که روزه نمی گیرم، موقع امتحانات که نمی شود روزه گرفت، آدم بی حال می شود نمی تواند درس بخواند... تو روزه می گیری سر این امتحانات؟» خنده ام گرفته بود، خواستم جواب بدهم که...

۲۱ نظر موافقین ۱۲ مخالفین ۰ ۲۸ خرداد ۹۴ ، ۰۰:۱۰
سید گمنام

دوستی دارم که می گفت چند روز پیش برای افطار دعوت بودیم خانه ی یکی از آشنایان، همه دور سفره نشسته بودیم، درست لحظه ای که ربنا از تلویزیون پخش شد، همگی بالاتفاق به همدیگر تعارف کردند که بفرمایید افطار کنید، یعنی ربنا را به مثابه اذان تلقی می کردند. حال یا واقعا اینگونه بود، یا اینکه برای ما فیلم بازی می کردند. دوستم می گفت بعد ها فهمیدم که هیچ کدام آن ها روزه نبوده اند و صرفا جهت دور هم بودن افطاری داده بودند. آری؛ برای برخی «ربنا» همان اذان است و «افطار» همان سفره های هفت رنگ. وقتی فلسفه روزه را، نخوردن و ننوشیدن بدانیم، همین می شود که افطار فرصتی می شود برای دلی از عزا در آوردن.

رمضان که می آید، آن ها که نمی خواهند روزه بگیرند؛ همگی از زخم معده گرفته تا سنگ کلیه، کل بیماری هایشان عود می کند. این می شود که وقتی از کوچه های شهر می گذری، می بینی مثل رستوران ها «غذا حاضر است!». بعضی وقت ها که در این ماه به خیابان می روی، با صحنه هایی مواجه می شوی که فکر می کنی بعضی ها از اسلام فقط پوستینش را پوشیده اند؛ یکی بیخیال، سیگار به دست می چرخد در خیابان ها، دیگری کرکره‌ی مغازه اش را پایین آورده می سپاردش به شاگرد مغازه کناری تا برود برای صرف نهار، دیگری نشسته جلوی مغازه اش و نان می خورد، تذکر که می دهی، بغل دستی اش می گوید فکر کنم بیچاره گرسنه شده واسه همین نون میخوره!! یا می گویند:« إ ماه رمضون شده مگه؟» و یا می گویند: «ما رو تو قبر شما نمیذارن»، «به شما ربطی نداره» و یا «چهار دیواری اختیاری».بغل دستی هایشان می شوند کاسه داغ تر از آش، و تا میخواهی از حق دفاع کنی، میبینی طرفدارهای باطل بیشتر و مُصر تر اند انگار! کاش برخی هامان اندازه احترامی که به قوانین شهری و اجتماعی می گذاریم، قدری هم قوانین الهی را می پذیرفتیم و عمل می کردیم.

بیـ... رنگـ... :

یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ وَ یا ذُخْرَ مَنْ لا ذُخْرَ لَهُ

هوای همه را داری ..

سید گمنام