وقتی شهدا بطلبند..

از یکی از مناطق حرکت کرده باشید و قرار باشد بروید به معراج شهدا، در راه سرداری که راوی بود، بدون هماهنگی قبلی، سوار اتوبوس شما می شود و همراه شما می آید، اما بعد از دقایقی می ببینید که...

روشن..

روشن؛ فدایی ولایت و عاشق نور بود،

نه ظلمت جهل..

وصال...

همین چند روز پیش بود...

/عصر ِ جمعه/بهشت زهرا / قطعه 29/

دل در دلم نبود، آخر این اولین دیدارمان بود... گفت:

رمضان خونین غزه...

این روز ها مردم غزه؛

در سحر، جای خورشت، بمب می خورند

و

برای افطار، به جای زولبیا و بامیه، موشک..

بیـ... رنگـ... :

+

امسال چندمین سال است؟!

جایی خواندم که نوشته بود غیر از دعا مگر می شود کاری کرد؟ یا صاحب الزمان، خیلی دلتنگم! دیگر وقتش شده که بیایی. زمین آلوده است، وضع جامعه خراب است، فساد زیاد شده، فقر بی داد میکند، دزدی زیاد شده، کلی مریض در بیمارستان ها هست، طلاق زیاد شده، تصادفات بیداد می کند، وضع حجاب بحرانی ست. اصلا فکرها و کار هایمان خراب شده. امام زمان بیا نجاتمان بده!

داشتم فکر میکردم که اگر زمین آلوده است، پس چرا وقتی خانه را تمیز و مرتب نکرده ای، مهمان دعوت میکنی ای بنده ی خدا؟! کسی که مهمان دعوت می کند، همه جا را از آلودگی پاک می کند، زمین را آب و جارو میکند و همه جا را برق می اندازد، کلی تدارک میبیند برای مهمانش. میزبان که هیچوقت به مهمانش نمیگوید بیا خانه ام را مرتب کن و او را به زحمت نمی اندازد.

ماها ولی، همه جا را آلوده کرده ایم، مدام لقلقه زبانمان شده: آقا بیا، آقا چرا نمی آیی؟ آقا کجایی؟! آقا ما منتظریم، اللهم عجل لولیک الفرج، آقا دلتنگیم، آقا دلمان گرفت از نیامدنت، آقا شرمنده ایم و... آری آقا؛ بیا و ببین که چقدر زمین آلوده است! بیا و ببین وضع حجاب ِ دختران ما را، بیا و ببین این روز ها فکر و ذکر و دل‌مشغولی های ما چیست. آقاجان ما از تو انتظار داریم هرچه آلودگی در زمین هست را پاک کنی. ما توقع داریم حجاب به دستان تو بر سر زنان و دختران بنشیند، امر به معروف را تو عملی کنی، نهی از منکر را شما پیاده کنید. به راستی هیچ مهمانی از میزبان خود چنین انتظاری دارد؟ ما فقط نام خودمان را گذاشته ایم منتظر و تنها منتظر تو ایم که تمام گره ها به دست تو باز شود.

کسی که دلتنگ می شود، برای دلتنگی اش نمیتوان از او دلیل خواست. ما هرگز به دوست خود نمیگوییم که: دلم برایت تنگ شده تا بیایی و برایم فلان کار را انجام بدهی، اگر این حرف را به او بزنیم، بدون شک در جواب خواهد گفت: شما دلت برای من تنگ نشده، دلت برای کاری که میخواهم انجام بدهم تنگ شده! آری آقا جان؛ ما کلی دلیل داریم برای دلتنگی های غروب ِ جمعه مان. از شفای مریض هایمان گرفته تا خلاصی از مستأجری و رهایی از هزینه های زندگی. از دستگیری دزد ها گرفته تا دلیلی برای باز شدن دل هایمان از گرفتگی.

چه دلایل حقیر و سخیفی برای دلتنگی های خود در ضمیر ناخودآگاهمان ردیف کرده ایم. یعنی اگر بهانه هایمان برای آمدنت، همین ها باشد، فرداروزی اگر کسی دیگر هم خواسته هایمان را رفع کرد، دیگر لزومی برای آمدن شما نیست. ما با این انتظار تنها عرض خود میبریم و زحمت شما را میداریم.

کاش بیاییم و برای یک بار هم که شده، تو را برای خود ِ خودت بخواهیم، نه برای خواسته های حداقلی مان. بیاییم و برای یک بار هم که شده "اللهم عجل لولیک الفرج" را، پای هر دعوا و حادثه و اتفاقی فریاد نزنیم. قرار نیست که آتش سوزی های شهر و آتشفشان های کوه را تو خاموش کنی. گرچه به اراده خدا، هر آنچه از ذهن بگذرد را، تو قادری؛ هرچند ماه در میانه ظلمات، روشن می کند راه را، اما، ما دیگر تشنه ی تابش مستقیم نور تو ایم. دیگر بس است برایمان این همه شب، بیا و سو را به دیده هایمان بازگردان. بیا و روز را به ما هدیه کن، بیا و نوروز ما را پیروز کن. بیا تا بگوییم صد سال به این سال ها. راستی امسال چندمین سال بود...؟!

لبیک..

بیـ... رنگـ... :

جانم فدای نام زیبایت...

آوینی و ما ادراک ما شهید آوینی...

خیلی ها اهل هنر بودند

اما؛

هنر انقلاب اسلامی را،

تو با قلمت معنا کردی...

بیـ... رنگـ... :

بخوان مرا..

زخم های کهنه ای که سرباز شدند..

«برای دیدن تصویر در اندازه اصلی بر روی آن کلیک کنید.»

حرف تازه ای نیست. درد تازه ای نیست، شعر تازه ای نیست، وزن تازه ای نیست، رنگ تازه ای نیست. همه ی حرف ها تکراری شدند، همه درد ها تکراری شدند، همه شعر ها تکراری شدند، همه وزن ها تکراری شدند، همه رنگ ها تکراری شدند.

آخر بدون تو، چه فرقی می کند، شعبان باشد یا ربیع، رمضان باشد یا شوال. وقتی نباشی، روز اول ژانویه با شب چهارشنبه سوری چقدر توفیر دارد؟ چه تفاوت دارد، وقت ماه گرفتگی باشد یا لحظه تحویل سال؟ براستی چه فرقی می کند، رنگ سال آبی باشد یا قرمز، یاسی باشد یا نیلی، وقتی روزگار هر روز با غیبت تو، به صورت ما سیلی های آب دار می زند... بدون تو پیراهن مشکی عزا از تن گل ها درنیامده هنوز. بی تو هوا بوی سوختگی دارد هنوز. باور کن بی شمیم حضور تو، پیراهن ما عطر عید را به خود نمی گیرد. مخلص کلام را بگویم؛ بدون تو تمام روز ها عزادارم...

*تصویر از مدیر وب 

بیـ... رنگـ... :

الهی؛

برسان صاحب ما را..

غروب جمعه..

غروب جمعه؛

شلمچه،

حال و هوای دیگری داشت..

*تصویر از مدیر وب

ادامه دارد...

چطور می شود همت، باکری، چمران و آوینی و... شد؟

این روزها در بین نسل ما و همچنین درگذشته، مطرح بوده است که چگونه فردی(شهید) به آن نقطه ای از درجات و مقامات انسانی می رسد که از خود و حوایج و علایق خود گذشته، و خدا را در هر مقام شعر و شعار خویش می سازد.

در این بین عده ای بسا پس از افراط و تفریط در روش زندگی شهداگونه و بازی فیلم و ادا و اصول شهدا، حمل، چسباندن عکس شهدا و تکرار بی عمق در سخنان و وصایای ایشان، به مرحله ی مدرنیسم و پست مدرنیسم زندگی خود رسیده وگمان می کنند که شهدا نیستند جز مردگانی بیش، که زمان ایشان را درنوردیده و آنکه زنده است مائیم، با تمام ضعف ها و عجزها و قصور و تقصیرها.

ای برادر! ما در این زندگی، نیستیم جز کرمهایی فربه، که عادات و علایق به ماده و حشر با حوادث روزآمد زندگی، و عدم خود سازی و عدم التزام بدان، و نیز عدم شناخت و معرفت حقیقی الهی، تا بدان مرحله ای که امام علی علیه السلام دردعای کمیل می فرماید :«فکیف اصبر علی فراقک»(خدایا پس چگونه بردوری تو صبوری کنم)، از باطن عالم و پرواز به ملکوتی که خدا در قرآن خبر داده است، باز می دارد.

البته نکته ای که لازم، بلکه واجب توجه و از اهم و اوجب واجبات است، این است که عده ای اشکال می کنند و می گویند: پس چرا خداوند نعمت زندگی و حیات را به ما انسانها داده و چرا ما نباید از مواهب دنیا لذت ببریم و چرا شما از مرگ دم می زنید؟ ما جوانیم و از این حرفها...

درجواب این است که اولاً باید عرض کنیم که لذت و حیات، فقط نه آنست که ما آنرا در می یابیم. بله برادر من، زندگی خوب است، لذت زندگی خوبتر، و لذت بردن از آن شیرینتر..

اما زندگی که ما شاهد آنیم جز آن نیست که گروهی فربه و گروهی عاجز، گروهی آنقدر ظالم و گروهی آنقدر مظلومند که لب بسته و هیچگاه دم بر نیاورند تا حق خود را بستانند. گروهی چنانند که در حق هیچ موجودی رحمی نکرده و جانیان عرصه تاریخند و گروهی پابرهنگان و مستضعفان عرصه جوامعند. بنابراین بیایید و هوشیار باشیم زندگی کنیم، لذت ببریم، اما غافل نباشیم که حقیقت و طلعت آن از افق عالم سر برخواهد آورد.

اینک مواردی را هرچند در حد شناخت و توان خود که بر آن دست یافتم به محضر شما عرضه می کنم تا شاید کسی را عرضه آن باشد، تا از خاک و ماده و علایق آن سر برآورده و باطن و حقیقت عالم که همان خدای شهید بر همه موجودات است، را در مقام لقاء شهود کرده و دریابد:

1- اراده و انگیزه  و برنامه برای خودسازی 

2- تقوای درونی

3-ایمان خالص لله    

4-خلوص در جمیع اعمال و دوری از رنگ و روی و ریا

5-خودآگاهی و خداخواهی و خدابینی

6-عبادت تا سرحد یقین

7-ایثار حوائج خود بخاطر دیگران

8- گذشتن از خود و فنای در حق     

9- گم نشدن در هیاهوی زمانه و زندگی و بصیرت داشتن در رفتن روزگار و غافل نبودن در جمیع احوال  

10- سر ریز کردن محبت الهی در وجود وی و ظرفیت سازی در این زمینه

که هر کدام از این موارد برای خود کتابی است و یا یک زندگی با حیات طیبه است، به دور از همه شوائب و علایق زندگی مادی. و اگر جان انسان در زندگی به مرحله ای رسید که عرصه ای شد برای بروز تمام کرامات انسانی که خداوند بالقوه در وجود او به ودیعت نهاده است و انسانی فرشته گون و فوق آن که مقام خلیفة الهی شد طلعت حقیقت و خورشید فنا و شهادت از افق جان او ظهور نموده و آماده پرواز شده و مقام آئینگی اوصاف و اسمای حق می شود... و بقول اماممان که می فرمود: شهید نظر می کند به وجه الله..

بیـ... رنگـ... :

گمشدگان "خاک" اگر می فهمیدند

که تا "افلاک" راهی نیست

این همه سرگردانی نمی کشیدند.

«شهید سیّد مرتضی آوینی»

تکلیف گرایی حسین علیه السلام در ظهر عاشورا...

حسین علیه السلام گرچه تنها بود ولی هیچگاه ذلیل نبود. اگرچه همه علیه او بودند، اما حسین خود را نباخت، بلکه بر همه تاخت، و برضد حقیقت...تا سر نیزه ها هم رفت و لیک به پستوی غفلت و عافیت طلبی، که برخی مسئولین ضدولایت ما چنیند، نرفت.

بیدار باش و پنجه پولادین دست مخملین دشمن را از پس امان نامه کثیفش که برای اباالفضل هم فرستاد به دقت بنگر. فریب نخور،گمراه نشو .

عصر عاشورا، زینب(س) اگرچه پناهی نداشت و مدافعی، اما از چادر وصله دارش که پناه یتیمان حسین بود، دفاع کرد...آیا تو دختر و زن اجتماع امروز هم برای دفاع از ولایت چادرت را کمی سفت تر می گیری تا تکلیف گرا چون حسین و زینب و عباس باشی و تا آیات کتاب خدا از بین نروند؟

مگر می شود محرم، عاشورا، برای حسین بیرون آمد، ولی بدحجاب بود!!؟ حقیقت عالم این را نمی پذیرد...مگر عاشورا هم بازی است؟ مگر نباید از حسین آموخت، و از زینب...نمی دانم چرا چنین است؟ حسین، ابوالفضل و زینب به تکلیف عمل کردند و نیز به اسلام. ما چه می کنیم ؛ شده از شب تا به صبح به سر و سینه می زنیم اما به حرف و راه حسین عمل نمیکنیم. بقول فیلم ها مارا چه می شود... چرا حرف حسین در روح و جانمان نفوذ نمی کند؟

زمان جنگ که بود، اگر وامی جایی بود هزار نفر آدم نمی گرفتند، گرچه هم  نداشتند، و می گفتند شاید کسی محتاج تر باشد این را...مسئولیت هم چنین بود از سر تکلیف عهده می گرفتند،اما حالا...

حالا به آن مسئولین چاقی عرض می کنم که چون با ماشین های مدل بالا ،از کنار اتوبوس های شلوغ و در حد انفجار مردم رد می شوند و از سر نمی دانم چه!! نگاهی هم به این خلق خدا نمی اندازند...و بر سر میز کار جمهوری اسلامی رفته و دیگر از مستضعفین خبری هم نمی گیرند؟؟

آهای مسئول چاق!

آیا شما هم چنینید؟ آیا استخدامی ،وامی، چیزی شد، اطرافیان و نفع خود را در نظر می گیرید یا حسین را و تکلیف را و رهبر را...

چه را می بینید؟ آیا می بینید؟ یا نمی بینید؟ ببینید ، حتماً ببینید تا که ببینید این همه مشکلات مستضعفین را...

رهبرانقلاب را می بینید ؟ فرش خانه اش از اول انقلاب تا کنون تغییری نکرده، سهمیه اضافی غیر آنچه که مردم می گیرند، نگرفته، وام نگرفته، خویش و قوم خودش را جایی قالب نکرده ...شما چه؟؟شماهم؟؟شما؟؟

قصدم مداحی از رهبرانقلاب نیست، گرچه مداحی ما بر ایشان امر غلطی نیست، ولی هدفم نشان دادن راه اسلام و داشتن قلب سلیم است...

می دانم حرفم به شما نمی رسد، اما بفکر مخ و مغز حرف حسین باشید که از سر تکلیف جنگید و خطبه خواند و شمشیر زد و از اسلام دفاع کرد. حسین فقرا را در می یافت، تو که سینه می زنی، قدری بر فقر فقیری فکر می کنی؟شبها از نداشتن نان  فقیری حتی، گریه می کنی؟

حالا بر حسین(ع) گریه کن...

بیـ... رنگـ... :

اسیر است زینب

نه در کربلا

میان ِ دختران ِ بزَک کرده هیأت!

+

رواق دلتنگی..

چقدر خوب می شود اگر در رمضان آنقدر خوب بندگی کرده باشی تا امام رضا تو را بطلبد و دعوتنامه ای بفرستد برایت. بیایند و یک بلیط بدهند به دستت و بگویند ساکت را ببند، فردا راهی مشهد هستی. آنجا‌ست که میخواهی پرواز کنی، آنقدر خوشحال می شوی که خواب به چشمت نمی آید و تا صبح فقط در این فکر هستی که رسیدی مشهد، آن لحظه که چشمت افتاد به گنبد طلایش چه بگویی به او...

تو شاهدی که چقدر دلم تنگ است برای صفای حرم.. برای غروب های دلنشین مشهد، برای احیای شب های حرم، برای ساکنان آسمانی بارگاهت که پر می زنند در هوای تو. دلم  آن گوشه از حرمت را می خواهد، همان سر قرار همیشگی، همان حوالی حریم کبریایی تو، همان جایی که اشک های جامعه از چشمانم می بارید. دلم تنگ همان عطریست که از نسیم مست ضریحت می پیچید در مشامم، همانجایی که زمزمه های دلتنگی را با خود نجوا می کردم .. آری، همانجا..، می خوانی ام..؟

حـاشیـ ـه:

+دو هفته ای ست که ظرف نباتمان خالی ست،

و چای میخورم و حسرت خراسان را..

+مؤذن بزن نقاره که صحن انقلاب میخواهم.

روزه خواری با اعمال شاقّه!

دوستی دارم که می گفت چند روز پیش برای افطار دعوت بودیم خانه ی یکی از آشنایان، همه دور سفره نشسته بودیم، درست لحظه ای که ربنا از تلویزیون پخش شد، همگی بالاتفاق به همدیگر تعارف کردند که بفرمایید افطار کنید، یعنی ربنا را به مثابه اذان تلقی می کردند. حال یا واقعا اینگونه بود، یا اینکه برای ما فیلم بازی می کردند. دوستم می گفت بعد ها فهمیدم که هیچ کدام آن ها روزه نبوده اند و صرفا جهت دور هم بودن افطاری داده بودند. آری؛ برای برخی «ربنا» همان اذان است و «افطار» همان سفره های هفت رنگ. وقتی فلسفه روزه را، نخوردن و ننوشیدن بدانیم، همین می شود که افطار فرصتی می شود برای دلی از عزا در آوردن.

رمضان که می آید، آن ها که نمی خواهند روزه بگیرند؛ همگی از زخم معده گرفته تا سنگ کلیه، کل بیماری هایشان عود می کند. این می شود که وقتی از کوچه های شهر می گذری، می بینی مثل رستوران ها «غذا حاضر است!». بعضی وقت ها که در این ماه به خیابان می روی، با صحنه هایی مواجه می شوی که فکر می کنی بعضی ها از اسلام فقط پوستینش را پوشیده اند؛ یکی بیخیال، سیگار به دست می چرخد در خیابان ها، دیگری کرکره‌ی مغازه اش را پایین آورده می سپاردش به شاگرد مغازه کناری تا برود برای صرف نهار، دیگری نشسته جلوی مغازه اش و نان می خورد، تذکر که می دهی، بغل دستی اش می گوید فکر کنم بیچاره گرسنه شده واسه همین نون میخوره!! یا می گویند:« إ ماه رمضون شده مگه؟» و یا می گویند: «ما رو تو قبر شما نمیذارن»، «به شما ربطی نداره» و یا «چهار دیواری اختیاری».بغل دستی هایشان می شوند کاسه داغ تر از آش، و تا میخواهی از حق دفاع کنی، میبینی طرفدارهای باطل بیشتر و مُصر تر اند انگار! کاش برخی هامان اندازه احترامی که به قوانین شهری و اجتماعی می گذاریم، قدری هم قوانین الهی را می پذیرفتیم و عمل می کردیم.

بیـ... رنگـ... :

یا عِمادَ مَنْ لا عِمادَ لَهُ وَ یا ذُخْرَ مَنْ لا ذُخْرَ لَهُ

هوای همه را داری ..

ماه پاره‌ی انقلاب

ماه‌ی که زیباست؛

مشتری دارد،

در آسمان..!

عطر خوش رمضان

کوچک تر که بودیم، رمضان که از راه می رسید، شوق و ذوق وصف ناشدنی ای داشتیم، از اینکه ما هم می توانیم مثل دیگر اعضای خانواده سر سفره سحر و افطار بنشینیم. و البته اگر می خواستیم روزه بگیریم، خانواده مانع میشد. یادم می آید برخی شب ها، قبل از خوابیدن به مادر اصرار می کردیم که سحر بیدارمان کند، و او هر وقت بیدارمان نمی کرد، صبح وقتی از خواب بیدار می شدیم و رد پای خورشید را کف اتاق می دیدیم، صدای گریه مان بلند می شد، از اینکه برای سحر بیدارمان نکرده بودند. ولی مادر در کمال آرامش می گفت: شما هنوز برای روزه گرفتن خیلی کوچک هستید، باید روزه‌ی کله گنجشکی بگیرید. و ما همیشه دنبال رابطه روزه با کله گنجشک ها بودیم. هرچند تا سال ها به چرایی این رابطه پی نبردیم. اما دلخوش به این بودیم که در همان خردسالی روزه می گیریم. و این روز ها چقدر دلم تنگ است برای آن روز ها. چقدر دلم تنگ است برای دعاهای سحر رمضان، قرائت هر روزه و جزء به جزء قرآن کریم، نیایش های دم افطار، خواندن دعای جوشن کبیر و قرآن به سر گرفتن در شب های قدر... و دوباره عطر رمضان در شهر پیچید؛ سلام بر رمضان..

 

حـاشیـ ـه:

«افضل الجهاد، الصّوم الحرّ»
بهترین جهاد، روزه داری در هوای گرم است.

"امام صادق علیه السلام"